Hoe ik een betere moeder werd door voor mezelf te zorgen

Voor mij is het moederschap een grote spiegel en enorme leerschool. Soms zie ik mooie dingen in die spiegel en soms is het behoorlijk confronterend. In deze blog wil ik jullie vertellen over een harde, maar vruchtbare levensles.

Het ging zo: Toen mijn zoon geboren werd, wilde ik maar één ding; hem de hele tijd “zien”. Ik wilde natuurlijk bij hem zijn, maar vooral niets over het hoofd zien. “Oh, kijk eens hoe leuk hij doet? Kijk eens hoe grappig hij is? Kijk eens hoe energiek hij is? Kijk eens hoe creatief hij is? Kijk eens hoe boos hij nu is?”

Mezelf
Ja, allemaal met de beste bedoelingen, maar ik vergat een ding totaal: MEZELF. Iets wat ik al vroeg in mijn leven geleerd had. Als je moeder wordt, kun je er vergif op innemen dat die patronen naar voren komen in je relatie met je kind. Ik probeerde hem te geven wat ik zelf gemist had met als gevolg dat ik wederom zelf te weinig ruimte innam.

Volwassen gesprek
Nooit vroeg ik hem eens rustig te gaan spelen zodat ik even een tijdschriftje kon lezen. Iets waar ik als single moeder wel echt naar verlangde. Ik nodigde bijna nooit iemand uit waar ik lekker een volwassen gesprek mee kon voeren. De tv stond nooit op een zender waarop een mooie documentaire uitgezonden werd. Altijd Sesamstraat, Nickelodeon en de BZT-show.

Schuldgevoel
Op zich is dat natuurlijk niet rampzalig, maar het zijn voor mij tekenende voorbeelden dat ik al mijn ruimte beschikbaar stelde voor mijn zoon. Mijn schuldgevoel deed nog eens een extra duit in het zakje. Door de scheiding konden we niet altijd samen zijn. Dat compenseerde ik onbewust. Hij kreeg ruimte en die nam hij natuurlijk in. Welk kind zou het niet doen? Ik voelde me benauwd en beklemd.

Einde van de wereld
En onlangs stortte ik volledig in. One mother down. Het voelde op dat moment als het einde van de wereld, want als single moeder is mijn grootste drijfveer: overeind blijven en voor mijn zoon zorgen. Maar ik was verslagen…. Ik had het zuurstofmasker eerst moeten pakken voordat ik mijn kind kon helpen. Net als in het vliegtuig.

Ze gaan op hun tenen lopen om mama weer blij te maken

Met hulp van de vader van mijn zoon en oma heb ik me een week ‘ziekgemeld’ om tijdens een fikse griep te reflecteren op mijn moederschap. Wat ontdekte ik; ik kan hem helemaal niet zien als ik mezelf niet zie. Wat heb ik te bieden als ik niet bij mezelf ben? En welke les geef ik hem als ik mezelf niet zie? “Ik ben niet belangrijk?” Of vanuit mijn zoon gezien: “Jij bent niet belangrijk mam, maar ik wel”. Hiermee geef ik hem onbedoeld ook nog eens een levenslesje “ongelijkwaardigheid”. En erger nog; het kind van de moeder die niet goed voor zichzelf zorgt, zit met de gebakken peren. Kinderen zijn namelijk ontzettend gevoelig voor de stress en frustraties die je daarmee opbouwt als moeder. Ze gaan op hun tenen lopen om mama weer blij te maken of ze gaan moeilijk gedrag vertonen om er uiting aan te geven dat ze zich niet prettig voelen.

Eyeopener
Na een week met diepe dalen en overgave aan het onvermijdelijke trok ik mijn conclusie: er is maar één plek waar ik kan zijn en dat is bij mezelf. Sinds die tijd neem ik steeds vaker een stapje terug om te voelen hoe het met me gaat, en wat ik nodig heb. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik tijdens het eten erg op mijn zoon gericht ben. Als ik me daarvan bewust word, ga ik achteroverleunen en adem ik een paar keer diep door. Zo maak ik weer contact met mezelf.

Opluchting
Laatst hadden we een echte off day. Het was een druilerige zondag. We waren aan het kibbelen. Ik “moest” mijn zoon steeds corrigeren. Totdat ik besloot te gaan voelen hoe het werkelijk met me ging. Ik stapte uit de moederrol en ging op de bank liggen. Ik keerde naar binnen en nam de tijd om te voelen wat er te voelen viel in mijn lijf. Al snel begon ik te huilen. Ik liet mijn tranen de vrije loop en de opluchting was voelbaar in de kamer. Er ontstond een mooi gesprek. Het was zo’n eyeopener voor me om te zien dat het helemaal niet belastend voor mijn zoon hoeft te zijn als ik mijn verdriet laat zien (tenminste als je het bij jezelf houdt en je kind niet verantwoordelijk maakt voor je verdriet, of belast met verdrietige verhalen uit je jeugd waar je kind niets mee kan).

Passie najagen
Door mezelf steeds vaker af te vragen wat ik nodig heb, kom ik in contact met wie ik ben. In contact met alles wat er in mij leeft inclusief mijn liefde en (moeder)kracht! Niet alleen kan ik daardoor mijn zoon écht zien, hij ziet mij nu ook! Hij heeft nu een moeder met wensen, gevoelens, frustraties, verlangens en leerpunten. Een rolmodel dat laat zien hoe je voor jezelf staat, hoe je je passies najaagt en leert van fouten. Een moeder die leeft, groeit en bloeit!

Wil je graag weer lekker in je vel zitten en leren om goed voor jezelf te zorgen? Neem gerust contact op voor een vrijblijvende kennismaking via 06-51708236 of info@mamaluz.nl