Help mij niet, of toch wel….

Toen ik net gescheiden was bood mijn buurvrouw haar hulp aan. Ik vond dat erg aardig. Toch is het nooit in me opgekomen om er werkelijk gebruik van te maken. Terugkijkend voel ik spijt. Ik heb zo geploeterd in mijn eentje. Gelukkig heb ik geleerd om hulp te vragen. Wil je weten hoe?

Als je in een zaal vol mensen vraagt “Wie vindt het fijn om een ander te helpen?”, steekt bijna iedereen zijn vinger op. Stel je de vraag: “Wie durft hulp te vragen?”, dan gaan er maar weinig vingers omhoog. Dat is dus voor veel mensen moeilijk. Zelf heb ik dat jarenlang ervaren en nog steeds moet ik een klein drempeltje over om hulp te vragen. Gelukkig kan ik zeggen oefening baart kunst!

Bezwaard
Toen ik door de scheiding alleen kwam te staan, besloot ik onbewust dat ik het alleen moest doen. Ik speelde op safe en vertrouwde vooral op mezelf, en gelukkig was mijn moeder er. Als mensen hun hulp aanboden voelde dat ongemakkelijk. Ik bedankte keurig netjes voor het aanbod, maar deed er nooit iets mee. Als ik me voorstelde hoe het zou zijn om de hulp te aanvaarden, voelde ik me eigenlijk op voorhand al bezwaard. Ik moest toch op zijn minst iets terugdoen. Aangezien ik zelf de hele tijd op mijn tenen liep, had ik niet veel terug te geven. Dus dan maar niet…

Iets terugdoen
In die tijd wilde ik maar een ding: alles even uit mijn handen laten vallen. Al was het maar voor een uurtje. Het liefst wilde ik op de bank in slaap vallen terwijl iemand voor me kookte of de was opvouwde. Heel even dat gevoel hebben dat ik gedragen werd, dat ik niet de enige verantwoordelijke was. Maar ja, dat kon écht niet in mijn beleving! Altijd als iemand me hielp vond ik dat ik iets terug moest doen. Dat betekende op zijn minst dat ik gezellig gezelschap moest zijn. Als ik me nu bedenk dat een vriendin zich zo voelt, zou ik het graag voor haar doen. Maar goed, op dat idee kwam ik toen niet.

Toelaten
Gelukkig heb ik hiervan geleerd. Ik heb er verandering in gebracht. Dat gebeurde op een moment dat ik niet zoveel keuze had. Ik zat er helemaal doorheen en moest een vriendin vragen om mijn zoon op te vangen. Ze zei: “Ik zie al een tijdje dat je het zwaar hebt. Fijn dat je het toelaat dat ik iets voor je kan betekenen.” Die opmerking maakte indruk op me. Ja, het ging over toelaten. Mensen zijn bereidwillig, ze willen helpen, dat is onze natuur. Maar ja, het is een kunst om het te ontvangen en de overtuiging los te laten dat je altijd en gelijk iets moet teruggeven.

Pijnlijk
In mijn zoektocht heb ik ook mijn neus gestoten. Ik moest een keer onverwachts naar een afspraak waar veel van af hing. Oppas regelen deed ik niet vaak, maar toen moest het. Alleen de oppas mocht niet alleen terug in de avond. Zij moest thuisgebracht worden. Lastig, want ik wilde mijn zoon niet alsnog alleen laten. Ik voelde me erg kwetsbaar maar durfde het aan om iemand uit de straat te vragen waar ik veel mee wandelde. Zij vond het teveel gevraagd. Oei, dat was pijnlijk. Gelukkig kwam er iemand anders uit totaal onverwachtse hoek. Zij gooide haar plannen om en hielp mij uit de brand. Super!

Goed gevoel
Ik besloot me te gaan richten op die positieve ervaringen. Die lastige ervaring met de wandelbuurvrouw liet ik links liggen. Ik richtte mijn aandacht op die lieve straatgenoot (die nu een vriendin is) en mijn lieve vriendin die me wél hielpen. Zie je wel, er zijn mensen die me willen helpen. Sommigen staan zelfs te trappelen! Die zijn blij dat ze iets voor een ander kunnen betekenen. Iemand helpen geeft een goed gevoel. Eigenlijk ontneem je iemand blijdschap als je geen hulp aanvaardt.

Vraag jij weinig hulp hulp terwijl je het eigenlijk wel nodig hebt? Wellicht is er schaamte of een andere blokkade. Ontdekken wat je tegenhoudt kan je helpen deze stap alsnog te leren maken. Neem gerust contact op voor een vrijblijvende kennismaking via 06-51708236 of info@mamaluz.nl